In 2018 ontving de getalenteerde, veelzijdige zanger, pianist, componist en songwriter Victor Wainwright uit Savannah, GA, opnieuw de Blues Music Award in de categorie “Pinetop Perkins Piano Player of the Year”. Dit was dat jaar niet zijn éérste, want er volgden nog erkenningen. Victor groeide op in een familiale omgeving, waar muziek in de lucht hing. Hij zocht zijn eigen weg, die hem ook de zijpaden van de rootsy blues deden verkennen en hem uiteindelijk in Florida en Memphis, TN, deed belanden, waar zijn laatste titelloze album (‘Victor Wainwright & the Train’) opgenomen werd. Invloeden waaiden hem ondertussen ook vanuit New Orléans aan, want als boogiewoogie pianist leunt hij aan bij iconen als Dr. John, Professor Longhair en uiteraard ook Pinetop Perkins (1913-2011), destijds bij Wainwright een vriend des huizes.

In 2004 ontmoette Wainwright in Ormond Beach, FL, Stephen Dees, waar ze beiden tijdens een benefietconcert afzonderlijk optraden. Dees, die in Florida geboren is, is een neef van "Fiddlin" Chubby Wise (Bill Monroe & the Bluegrass Boys), een bekende vedette van het countrymuziekprogramma Grand Ole Opry (van George Hay), dat wekelijks vanuit Nashville, TN, uitgezonden wordt.  Dees was in de wieg gelegd om de country traditie in zijn familie verder te zetten, maar koos voor de R’n’R. Hij tourde als zanger/bassist al met o.a. Hall & Oates, Todd Rundgren, Pat Travers en Novo Combo. Dees werkte als songwriter/producer mee aan Wainwright’s debuutalbum ‘Piana From Savannah’, dat in 2005 uitgebracht werd. Na enkele geslaagde optredens samen, ontstond formeel de band The WildRoots. Hun debuutalbum ‘Beale Street to the Bayou’ werd opgenomen in 2009. Hierna volgden ‘Lit Up!’ [2011] en ‘Boom Boom’ [2015]. In 2008 speelde Wainwright (als pianist Envy) samen met Reverend Billy C. Wirtz op Wirtz' livealbum ‘Pianist Envy - Group Therapy’.

Na een spontane jamsessie in juli 2011 in Florida, werkte Wainwright samen met Damon Fowler, J.P. Soars, Chuck Riley & Chris Peet om een band te vormen, wat uiteindelijk Southern Hospitality zou worden. Hun eerste optreden was het ondersteunen van Buddy Guy in augustus van hetzelfde jaar op het Heritage Music Blues Fest in Wheeling, WV. In 2013 debuteerden ze (met producer Tab Benoit) bij Blind Pig Records met ‘Easy Livin'’. In 2014 won Wainwright tijdens de uitreiking van de Blues Music Awards voor het tweede opeenvolgende jaar, in de categorie “Pinetop Perkins Piano Player of the Year”.

Sinds 2017 is Victor Wainwright de frontman van The Train. Hij werkte met co-producer Dave Gross aan het titelloos debuutalbum dat hij vorig jaar samen met gitarist Pat Harrington, bassist Terrence Grayson en percussionist Billy Dean uitbracht. Rond het viertal schaarde zich tevens een groepje gastmuzikanten, waaronder de gitaristen Monster Mike Welch, Jeff Jensen en multi-instrumentalist Dave Gross zelf. Een duo hoornblazers geeft nog meer swing en drive aan de vaart van de symbolische hogesnelheid locomotief, die herinnert aan de vele hopeloze waaghalzen die er in het verleden ooit opsprongen, meestal met gitaarkoffer in de hand.

Victor Wainwraight Live @ GC De Wildeman Herent. Als voorlaatste stop in België deden Victor Wainwright & The Train, tijdens hun “Fall 2019: Harvest Boogie” toer, blues en roots minnend Herent aan. Ik vertelde het al, dat Victor uit een muzikale familie komt. Terwijl hij piano aan de voeten van zowel zijn vader als grootvader leerde, bracht hij zijn eerste drie jaar door in Memphis, werkend als luchtverkeersleider. Na in Beale Street te jammen met artiesten uit de rijke blues gemeenschap van Memphis, was Victor Wainwright ervan overtuigd, dat hij de radarschermen achter zich moest laten, om een muzikale koers uit te zetten, die hem ondertussen al jaren overal brengt. Victor & The Train hebben gisteravond zes nummers gespeeld van hun in 2019 genomineerde Grammy-album met dezelfde naam. Alle verdiende aandacht heeft hem niet in het minst beïnvloed. Nou ja, in zekere zin wel, want hij is in de afgelopen twee jaar (zo vertelde hij ons voor het interview dat we me hem deden) zo’n 100 pond afgeslankt, waarbij hij in essentie het credo negeerde dat uit zijn opener "I'll Start Tomorrow" naar voren kwam en, dat de neiging verdedigt om een gezondere levensstijl na te streven.

Voor Wainwright’s boogiewoogie waarmee hij opende, was er eerst een korte intro waarin gitarist Pat Harrington zong en met The Train “My Old Friend” bracht. Wainwright wordt ondersteund door uitstekende spelers, waaronder verder drummer Billy Dean en bassist Terrence Grayson, die beiden al sinds de WildRoots-dagen bij hem zijn. “Wiltshire Grave” is #2 van het lijstje. Het is een donker nummer met een aanstekelig gypsy ritme en een lange piano outro. Het gevoelvolle “Thank You Lucille” is zijn eerbetoon aan B.B. King en zijn iconische zwarte Gibson gitaar “Lucille”. Wainwright was bijzonder trots op het winnen van de eerste “BB King Entertainer of the Year” trofee uitgereikt na het overlijden van de legende in mei 2015. Zijn liefde voor de King en zijn gitaar is duidelijk als hij zingt: “I’m overwhelmed with love and inspiration/Thank you for giving my mentor’s hands a place to call home…”. Het solomoment van Harrington is een kippenvelmoment.

Alle nummers die Wainwright vanavond bracht, waren nummers die hij al vaak gezongen of ooit opgenomen had. Vaak waren het “old songs” die hij thuis bij zijn ouders hoorde zingen. Niet alleen leerde hij zo Louis Prima kennen maar in 1967 ook de film “Jungle Book”, waarin Prima met Phil Harris het nummer (van de Sherman Brothers) “I Wan’na Be Like You (the Monkey Song)” zongen. Dit nummer was de eerste (gezien de uitvoering) boeiende cover van de avond. Heel bijzonder was ook Victor’s versie van “Same Old Blues”. Freddie King speelde dit nummer van J.J. Cale vaak, Lynyrd Skynyrd, Bryan Ferry en Eric Clapton, maar ook The Train. Het werd een lange, uitgeklede en soms unplugged versie, waarbij Victor het overtuigend, alleen en zelfs soms zonder microfoon bracht.

Victor Wainwraight’s instrument bij uitstek blijft de piano, waarop hij zich op het hectische “Train” haast als gelouterd uitleeft. Dit geldt ook voor “Sunshine” dat de finale inleidt. In dit fusion/Oosters klinkend nummer doet elkeen uitgebreid zijn solo waaruit alle muzikale kwaliteiten al snel de zaal vullen. Ook het onstuimige “Healing” laat zich beluisteren als een metafoor, een aanmaning om alle ballast overboord te gooien, zodat de trein ongestoord verder kan denderen. Dat was de “laatste” van de avond, maar de “encore” maakte alles af. “If the House is Rockin’” van de meester op de witte piano, Jerry Lee Lewis, was in Herent de ultieme, vingervlugge escapade van wild-man Victor Wainwright & The Train.

De “master of disaster” aka “the cleanest pianist” Victor Wainwright bewees vanavond met verve dat hij een boogiewoogie pianist van wereldklasse is en de bezitter van een van de grote stemmen in de blues van vandaag. Dit vraagt enkel naar méér en vaker. Vandaar ons advies: kom ook eens naar de CLUBCONCERTEN 2019 in GC De Wildeman in Herent!

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Line-up:
Victor Wainwright: zang, piano / Pat Harington: gitaar / Terrence Grayson: bas / Billy Dean: drums

Set list:
Intro: My Old Friend – I’ll Start Tomorrow* - Wiltshire Grave* - Thank You Lucille*- I Wanna Be Like You (Christopher Walker – “Jungle Book”) – Same Old Blues (J.J. Cale / Freddie King: ‘Getting’ Ready’ [1971]) – Train* - Sunshine* - Healing – Encore: If the House is Rockin’ (Jerry Lee Lewis) // *Uit: ‘Victor Wainwright & The Train’ [2018]

VICTOR WAINWRIGHT & THE TRAIN - Thank You Lucille @ GC De WILDEMAN, HERENT

VICTOR WAINWRIGHT & THE TRAIN - I Won'na Be Like You @ GC De WILDEMAN, HERENT

VICTOR WAINWRIGHT & THE TRAIN - Same Old Blues @ GC De WILDEMAN, HERENT